Choruje na tę przypadłość, że bardzo szybko się poddaję jak coś mi nie wychodzi. Mogę nawet powiedzieć, że błyskawicznie, bo jak tylko natrafię na jakąś przeciwność, to od razu tracę motywację i porzucam daną rzecz, której próbowałam się nauczyć. Od niedawna zaczęłam stawiać temu czoła i robić wbrew swoim nawykom, które nie przyczyniają się do mojego progresu. A jest to nawyk, z którym najtrudniej mi się rozstać, bo za bardzo przyzwyczaiłam się do tego, że jeżeli coś mi nie wychodzi albo napawa niepokojem, to od razu bez zastanowienia biorę dupę w troki i uciekam. Jestem już tym sfrustrowana i nie chcę dłużej się tak zachowywać. Tylko z drugiej strony, to nie takie znowu proste przezwyciężyć nawyk, który mam utrwalony od dawna. Ale tak na prawdę wszystko możemy zmienić jeżeli tego chcemy i jesteśmy gotowi podjąć wzywanie także jazda z tym tematem.
Po pierwsze muszę zmienić swój sposób myślenia. Pogodzić się z tym, że nie wszystko od razu będzie mi wychodzić i że najpierw muszę podjąć wiele prób i błędów żeby coś mogło się udać. Przeznaczyć tyle czasu ile potrzebuje na naukę i nie pospieszać siebie. Dwa tygodnie temu zaczęłam poznawać tarota i uczyć się znaczenia poszczególnych kart.Czytam książki, oglądam filmiki na YT, sama intuicyjnie interpretuje karty i wszystko sobie zapisuje. wiem, że jeszcze długa droga przede mną do opanowania rozkładów i czytania dla innych z kart. Najbardziej stresuje się tym, że nie udaje mi się wszystkiego dobrze zapamiętać i mimo tego, że przeczytałam znaczenie jakiejś karty już z dziesięć razy, to nadal nie pamiętam o co z nią chodziło. Takie rzeczy najbardziej wytrącają mnie z równowagi, ale powoli uczę się je opanowywać. Zamiast rzucać kartami i kląć, biorę głęboki oddech, patrzę jeszcze raz jak karta została opisana i przepisuje swoimi słowami do zeszytu. wyłapuje moment kiedy zaczynają puszczać mi nerwy oraz kiedy włączam syndrom ucieczki i zatrzymuje go przez proste przeniesienie uwagi na oddech.
Po drugie muszę pamiętać, że na wszystko potrzebny jest czas. Także jeżeli coś mi nie wychodzi teraz, to nie mogę poddać się i dać od razu za wygraną, bo jest duża szansa, że w końcu zacznie mi wychodzić jeżeli będę systematycznie ćwiczyć.
Po trzecie patrzeć na rzeczy z różnej perspektywy. wyjść z mojej subiektywnej oceny i spróbować zobaczyć coś pod innym kątem. Takie podejście potrafi czasami zaskoczyć tylko trzeba się przełamać i otworzyć na inne możliwości.
Po czwarte i chyba dla mnie najważniejsze, to nie porównywać się z innymi. nie ma nic bardziej demotywującego niż patrzenie jak innym coś zajebiście wychodzi, a mnie mocno średnio. wtedy od razu mam ochotę rzucić wszytko w pizdu i nigdy do tego nie wracać. Każdy z nas jest inny i inaczej się rozwija. Nie ma dwóch takich samych osób (a mam brata bliźniaka i sama widzę jakie są pomiędzy nami różnice). Po co samemu podcinać sobie skrzydła. Możemy brać z innych przykład, uczyć się na ich błędach, inspirować ich poczynaniami, ale koniec końców będzie to tylko nasza interpretacja tego co oni zrobili, więc siłą rzeczy będzie inna i czasami bardziej przypominająca karykaturę niż kopię. Nie ma co kopiować lepiej skupić się na sobie i swoich poczynaniach.
wszytko tak na prawdę sprowadza się do czasu, który poświęcimy na opanowanie danej rzeczy. Dlatego warto planować go sobie tak żeby móc poświęcić jego większość na rozwój. Zabawa i melanżowanie jest fajne, ale nie za bardzo posuwa nas do przodu. A w życiu chodzi o to żeby się rozwijać, a nie stać w miejscu.
Ceszarz / The Emperor
Często zastanawiam się nad realnością rzeczywistości, w której żyję. Czy jest prawdziwa, czy tylko ją sobie wymyśliłam i w niej funkcjonuje. Co jest w ogóle prawdziwe. Szczerze powiedziawszy nie mam pojęcia czy coś sobie wmawiam i zaczynam w to wierzyć przez co staje się dla mnie prawdą, czy faktycznie po prostu tak jest. Najczęściej te wątpliwości dotyczą mojego stanu psychicznego. Czy faktycznie jestem zaburzona przez co średnio potrafię funkcjonować jak normalna osoba, czy to jest tylko jakiś mój wymysł albo lenistwo. Im bardziej próbuje dojść do czegokolwiek co miałby uzasadnienie, tym tak na prawdę jest gorzej i jeszcze bardziej nic nie wiem. Zastanawia mnie jak wglądało by życie bez tych wszystkich myśli. w sumie to wiem jakby wyglądało, bo brałam xanax i dopiero wtedy odkryłam jak cicho i błogo może być w mojej głowie. Ale to nie była dobra droga. Tak wiec znowu jestem tutaj gdzie jestem, czyli gdzieś po miedzy nie wiem, anie wiem. Doświadczanie derealizacji jest nieprzyjemne szczególnie kiedy przybiera ona posta ciągłego kwestionowania twojego funkcjonowania w świecie. Czy w ogóle można nazwać to funkcjonowaniem skoro od dwóch tygodni siedzę praktycznie w domu i unikam kontaktu ze światem. Czy wynika to z mojego niepokoju i niepewności, czy po prostu jestem za leniwa żeby wyjść. Nie mam pojęcia z czego to wynika i gdzie leży prawda. Tak więc coraz bardziej frustruje się z dnia na dzień, bo chciałabym to sobie wszystko poukładać, ale sabotuje każdą możliwość wyjścia z tej sytuacji. I dochodzimy do ostatecznego pytania, do esencji wszystkich pytani, czyli co jest ze mną nie tak. I potem przychodzą już tylko łzy i coraz większe popadanie w histerie z powodu tego, że już nic nie jest prawdziwe i ja sama też straciłam poczucie swojego istnienia. Chciałabym, żeby to było jakieś oświecenie albo utrata ego, ale niestety nie ma w tym nic wzniosłego. Po prostu jedno wielkie zagubienie.
Cesarzowa / The Empress
Kapłanka / The High Priesstes
